من مهربان نبودم!

در همه روزها و ساعات خوشي كه برايم ساختي من با تو مهربان بودم.

در همه سختي‌ها يي كه با هم پشت سر گذاشتيم ، در آن لحظات سخت و سردر گمي با تو مهربان بودم.

همواره و همه جا مشتاقانه نگاهم در پي تو بود، عاشقانه دوستت داشتم و مهربان بودم.

هميشه برايم اهميت داشتي و داري ولي راستي چرا آن مهرباني ‌ها جلوه‌اي نداشت؟

غم پنهاني هميشه در نگاه آرام و مهربانت موج مي‌زد، نگاهي سرشار از نوعي محبت به كسي كه تلاش مي‌كند ولي موفق نمي‌شود به اندازه كافي خوشحالت كند.

شايد به اندازه كافي مهربان نبودم، شايد به اندازه كافي توجه نمي‌كردم، شايد آنگونه كه بايد در كنار تو و براي تو نبودم.

مي‌دانم بارها گفته‌اي كه بيش از اندازه براي كارم اهميت قائلم و بيش از حد لازم براي آن انرژي صرف مي‌كنم ولي در كنار اين حرف‌ها محبتم را نيز تصديق كرده‌اي.

هرگز نگفتي و هرگز نفهميدم راز آن نگاههاي آرام و منتظر چه بود؟...

روزي از سر اتفاقاتي كه زنجيره‌وار در پي هم آمدند خودم را ديدم از نگاه تو، گويي در نگاه تو نشستم و خودم را ديدم، من مهرباني و خشم خود و نق زدنهايم را ديدم، من ديدم كه با تو مهربانم ولي با خودم مهربان نيستم، ديدم كه بازتاب نامهرباني‌ها با خودم، چقدر تو را غمگين مي‌كند، من خودم را و فقدان عشق به خودم را ديدم... من مهربان نبودم. مرا ببخش در همه ثانيه‌ها و دقايقي كه فراموش مي‌كنم با تو و با خودم مهربان باشم. مي‌‌دانم روزي كه با خودم به صلح برسم، جهانيان با من در صلح خواهند بود. دوست دارم كه از همين لحظه با خودم مهربان باشم. با هزاران عشق براي تو كه شاهد نوشته شدن حكايت اين مهرباني هستي.