باد

اول سپتامبر 2010. بعد از خوردن یه صبحانه نسبتا مفصل و چند دقیقه کار با اینترنت, توی اتاق 404 هتل سیمن نشستم. در اتاق که باز باشه, جریان ملایم و خنک هوا از خیابان میاد تو اتاق, یه دور کامل می‏زنه, گردباد کوجکی بالای سر تخت ایجاد می‏کنه و بعد از لای نیمه باز در به سمت راهروی تاریک طبقه چهارم راهش رو میکشه و میره.
 وی صندلی راحتی نشستم و در حالی که دارم خانه شلوغ و در هم و برهم خانواده گلاس‏ها* رو در ذهنم مجسم می‏کنم, به خودم میگم هرگز نمی‏تونم توی این جور خونه‏ای زندگی کنم. همیشه سادگی و نظم رو دوست داشتم و از شلوغی و در هم بودن اوضاع فراری بودم. با خودم میگم حالا که قراره یک زندگی جدید رو در یک سرزمین تازه شروع کنیم می‏خوام آگاهانه تصمیم بگیریم, طبق سلیقه و دلخواه خودمون باشه, ساده و مرتب و پر از آرامش. قفسه‏هایی پر از کتابهایی که خوانده ایم, میز مطالعه و صندلی های راحتی, ساده و خالی از چیزهای بیهوده و به درد نخور. خونه‏ای دوست داشتنی از چیزهایی که خودمون انتخاب کردیم.

دارم فکر میکنم که چیزهای جدید زیادی به زندگیمون اضافه خواهد شد, آیا ظرفیت پذیرش اونها رو خواهیم داشت یا باید از خیلی چیزهایی که در گذشته ذهن و انرژیمون رو گرفتن دل بکنیم تا جا داشته باشیم برای تجربه های جدید؟ باد پرده‏ها رو تکون میده و من فکر می‏کنم چقدر دوست دارم جریان باد رو بین درها و دریچه های باز خونه. دوست دارم این گونه باشم باز و رها تا باد بوزد در من, تجربه ها مختلف عبور کنند از من, تا سبک باشم, تا باد باشم و عبور کنم.

* کتاب فرانی و زویی اثر سلینجر