کمی وقت داشتیم برگشتم و به محوطه باز کتابخونه نگاه کردم،به آدمهایی که نشسته بودند کتاب میخوندند و به قسمت بجه ها که دوست داشتنی ترین بخش هر مکانی هست. دلم نیومد حالا که تا اینجا اومدم چرخی تو کتابا نزنم و به این فکر کردم که افسوس یه روزی کتابای کاغذی مثل نامه های کاغذی تبدیل به خاطره میشن، یاد تمام نامه های کاغذی زندگیم می افتم نامه های سالهای دور با فاطیما دوست دوره دبیرستانم و نامه های من به سپهر از کیش و عسلویه به تهران و پاریس...
چشمم به کتابی می افته که عکس پروانه خوشگلی روشه: "آخرین شاه پروانه" اثر فیل شاپرت -“THE LAST MONARCH BUTTERFLY” by Phil Schappert
"شاه پروانه ها هر تابستان هزاران مایل از مرکز مکزیک تا شمال امریکا و کانادا را طی میکنند و در اوایل زمستان به جنوب برمیگردند، شاه پروانه ها تنها پروانه هایی هستند که چنین مسیر طولانی را برای مهاجرت انتخاب میکنند..."
یاد دوست پروانه ایم می افتم که چقدر عاشق این موجودات غریب و تو دنیایی که پروانه ها فراموش شدند با چه عشقی ازشون حرف میزنه...
2 comments:
این اشاره ی شما یادم آورد که مهاجرت فقط برای آدما نیست و همانطور که نوشتید؛ حتی پروانه های به این ظریقی هم هزاران مایل پرواز میکنند تا مسیر زندگی خود را تغییر دهند
جداٌ هم که پذیرش شرایط مهاجرت به جان سختی و ظرافت بستگی ندارد و باید فرهنگ و اندیشه مان آماده ی پذیرش باشد
درود و دوصد بدرود.... ارادتمند حمید
با خوندن این پستت یادم اومد که چقدر از کتاب فاصله گرفتم. البته آدم کتابخونی نیستم زیاد اما همیشه یه کتابی دستم بوده حالا یا کتابهای دانشگاه یا یه کتاب که هوس میکردم بخونمش. الان متوجه شدم که دلیل علاقه زیادم به خوندن وبلاگها میتونه به خاطر دلتنگیم از خواندن باشه. همین امروز یا شایدم فردا میرم کتابخونه و یه کتاب امانت میگیرم... ممنون که به یادم آوردی حنا جان
Post a Comment